Donderdag 5 september 2024 zal de rest van Niels’ leven een dag blijven die hij nooit meer vergeet. Op die dag kwam zijn jongensdroom uit; hij won paralympisch goud op het center court van Roland Garros in Parijs. Niels neemt ons mee door zijn gouden dag. De dag waarop hij, zo zegt hij, zijn beste wedstrijd ooit speelde.
9.30 uur – wake up!
Om 9.30 uur gaat de wekker. “Ik heb prima geslapen op mijn kamer in het olympisch dorp. Er was veel te doen over de kwaliteit van de kartonnen bedden, maar ik heb geen klachten. Ik slaap sowieso overal.”
10.00 uur – een royaal ontbijt
Niels verkast naar de Team NL-lounge voor een ontbijt. “De meeste sporters ontbijten in het grote eetgebouw, maar ik vind het eten daar niet zo goed. Mijn ontbijt bestaat uit een bakje kwark. Van Campina, schrijf maar op. Misschien houden we daar nog een mooie sponsordeal aan over, haha.”
10.30 uur – de bus in
Tijd om richting Roland Garros te gaan. “Na aankomst zet ik mijn tas in de kleedkamer, want het is een beetje onhandig om die de hele dag mee te sjouwen. Vervolgens ga ik naar de Team NL-fysio voor een behandeling.”
11.30 uur – de tijd doden
Wat doen de meeste mensen als ze moeten wachten? Juist, de telefoon pakken. Niels ook. “Ik scrol wat rond op Instagram, Snapchat en YouTube. Muziek luister ik niet.”
13.30 uur – het wachten begint
Na een lichte lunch begint het grote wachten. Wat Niels – en zijn tegenstander Sam Schröder – weten: ze spelen de derde wedstrijd ná 13.30 uur. Wat ze níét weten, is dat de eerste wedstrijd een marathonpartij is. De dubbelfinale van Diede de Groot en Aniek van Koot tegen hun Japanse tegenstanders duurt 2,5 uur. Niels volgt het duel vanuit de kleedkamer.
17.00 uur – rijst en nog iets
Niels verwachtte eerder rond 17.30 uur te moeten spelen. Maar, zoals wel vaker in Frankrijk, loopt het flink uit. “Ik rekende daarna op ongeveer 20.00 uur. Daardoor kon ik wel op Nederlandse tijd avondeten. Wat er op het menu stond? Rijst in elk geval, de rest weet ik eerlijk gezegd niet meer.”
19.45 uur – een kabaal waar de Fransen ‘vous’ tegen zeggen
Eindelijk is het zover. Niels rijdt de baan op, met Sam in zijn slipstream. “Toen ik werd aangekondigd, klonk er een keihard gejuich op de tribunes. Er waren echt heel veel fans. Kabaal maken kunnen ze wel hè, die Helmonders. Ik voelde me meteen goed.”
19.50 uur – even inslaan
Er is nog tijd voor een korte warming-up. Niels voelt zich sterk. “Ik had veel meer zelfvertrouwen dan drie jaar geleden, toen ik in Tokio de halve finale tegen favoriet Dylan Alcott speelde.” Via de stadionluidsprekers dreunt het opzwepende chanson Right here, right now van Fatboy Slim over het center court. Daar is geen woord van gelogen.
20.00 uur – hét moment
De wedstrijd begint. Niels begint lekker: hij breakt de service van Sam meteen. “Ik dacht: als ik dit niveau kan vasthouden, gaat het vanavond héél leuk worden.”
20.30 uur – Niels is halverwege
Het wordt ook best leuk. Na een half uur zit de eerste set erop. Sam speelt echt niet slecht, maar Niels is een klasse beter. De cijfers op het scorebord in de hoek vertellen een duidelijk verhaal: 6-0 voor Niels.
20.40 uur – nog even spannend
Bij 1-1 in de tweede set krijgt Sam twee breakpoints. Niels’ fans op de tribune bijten hun nagels stuk. En Niels? Die blijft rustig en poetst de breakpoints weg, om vervolgens ‘gewoon’ de game te winnen. “Ik was niet nerveus of zo.”
20.50 uur – de opmaat naar de winst
Het wordt 3-1 en dat is het moment of no return. Figuurlijk – er volgen niet alleen maar aces. “Vanaf dat ogenblik wist ik dat het ging lukken! Het verzet van Sam leek gebroken en ik kreeg vleugels.”
21.00 uur – alles wordt goud
De schermen op het center court kleuren goud en het publiek wordt gek. Dat betekent maar één ding: het is Gold Medal Point: Niels komt op 15-40. “Ik moest een beetje lachen en dacht: doe effe normaal en haal dat goud van die schermen! Maar dat gebeurde niet.” Niels slaat de bal uit. 30-40: nog één kans.
21.10 uur – raak!
Sam serveert. Niels laat de bal twee keer stuiteren voordat hij de bal dicht op Sams voeten slaat. “Achteraf was één keer laten stuiteren beter geweest, maar gelukkig kwam ik ermee weg.” De Limburger weet er geen raad mee en slaat de bal in het net. Het gejuich vanuit het stadion is tot in de Parijse banlieues te horen. Niels laat zijn racket vallen en slaat zijn handen voor zijn ogen. Hij heeft GOUD!
21.15 uur – omhelzingen en tranen
Een mooie omhelzing tussen Niels en Sam volgt. Daarna rijdt hij naar zijn coach Hans-Jurgen Striek. Beiden hebben tranen in hun ogen en een emotionele omhelzing volgt. Dat is extra goed te begrijpen: ‘HJ’ strijdt tegen een verschrikkelijke ziekte en kon Niels de afgelopen maanden vaak niet bijstaan. Dat hij er nu wél is, betekent álles voor Niels.
21.20 uur – Messi, Ronaldo, Verstappen en Vink
Niels is zomaar niet klaar. Hij rijdt naar de tribune voor een omhelzing met zijn ouders, Nicole en Robin. “Wat ze zeiden? Mama kon sowieso niet zo veel meer zeggen. Papa was supertrots. Mijn broertje Joep en zusje Roos waren alleen maar aan het springen. Roos heeft niks met tennis, maar was toch heel blij. Joep is helemaal tennisgek. Laatst in zijn klas ging het over idolen. Zijn klasgenootjes noemden Messi, Ronaldo en Max Verstappen. Joep noemde mijn naam. Mooi hè!”
21.35 uur – het Wilhelmus en de medaille
Na een korte onderbreking rijden Guy Sasson (de nummer drie), Sam en Niels de baan op voor de medaille-uitreiking. “Ik kon m’n ogen niet van die medaille af houden. Ik dacht: die is van mij. Hij is wel zwaar trouwens; schuurt ook een beetje in mijn nek. Ik heb ‘m snel in de zak van mijn vest gestopt. Ritsje dicht voor de zekerheid. Het volkslied was ook een mooi moment. Ik weet niet wat ik allemaal voelde. Een mix van blijdschap, trots en vermoeidheid denk ik.”
21.45 uur – van de baan
Niels moet naar de dopingcontrole. “Dat duurde niet lang. Daarna mocht ik naar de media. HJ belde intussen dat iedereen door de beveiliging uit het stadion was gebonjourd. Ze wachtten me buiten het stadion op. Toen begon het feest!”
22.20 uur – bier
“We doken nog een Frans kroegje binnen in de buurt, want we hadden iets te vieren. Het was héél klein en we moesten buiten staan en zitten. Er kwamen Fransen langs die me herkenden en met me op de foto wilden. Dat was leuk! Na een tijdje waren alleen wij nog over. Ik heb twee biertjes op. Normaal drink ik nooit alcohol. Ze kwamen dan ook vrij hard aan.” Niels moet natuurlijk ook nog rijden.
1.00 uur – shoarma
Sporten en drinken maakt hongerig. Niels en zijn entourage duiken de lokale shoarmatent in voor een voedzame nachtelijke maaltijd. “Ik had een broodje shoarma besteld, maar kreeg een dürüm. Echt lekker was het ook niet, maar daar deed ik verder niet al te moeilijk om.”
2.00 uur – op de camping
Niels slaapt op de camping waar zijn familie en vrienden ook verblijven. Buiten op de veranda van een stacaravan van vrienden kaart hij nog wat na met fans. Om 4.00 uur duikt hij zijn stapelbed in. Zijn medaille ligt naast hem. Waar hij slaapt? “Bovenin.” Terecht natuurlijk. Die plek hoort bij zijn prestatie van het hoogste niveau.