Natuurlijk is 6 juni de dag van een historische gebeurtenis in Frankrijk, maar voor mij gaan 4 en 5 juni ook voor eeuwig de boeken in. Zaterdag 4 juni wonnen Sam Schröder en ik de doubles! In de eindstrijd versloegen we Heath Davidson en Ymanitu Silva met twee keer 6-2.
Veel tijd voor uitbundige festiviteiten, een rondrit over de Champs-Élysées en een huldiging op de tweede etage van de Eiffeltoren had ik niet. Later op de dag wachtte namelijk de singles-finale. Opnieuw deelde ik de baan met Sam, maar met één belangrijk verschil: deze keer hing er een net tussen ons.
Bloedstollend
Ik had geen tijd om gespannen te zijn, maar van de toeschouwers hoorde ik dat het bloedstollend was. De eerste set pakte ik, met 6-4. De tweede set was een heel ander verhaal. Vier breaks over en weer en uiteindelijk een tiebreak.
Regen
Alsof het niet spannend genoeg was, kwam regengod Pluvius zich er nog even mee bemoeien, bij een 0-2 achterstand in de tiebreak. Het regende, helaas geen zonnestralen, en de partij werd afgebroken. Ik baalde er flink van, want ik had het het liefst meteen afgemaakt. Maar goed, een challenge inzetten had geen zin.
De volgende ochtend kwam het alsnog goed, al had ik daar wel wat kansen voor nodig. Op het achtste matchpoint was het uiteindelijk bingo, of zoals ze in Helmond zeggen: kien.
Mijn schreeuw van vreugde was volgens mij tot in de Pyreneeën te horen. Het was één van de mooiste momenten van mijn leven en ik zal het nooit vergeten!
Foto: Clement Mahoudeau/FFT